Çok şey istemiyorum

Çok şey istemiyorum aslında:

– Saat yediden önce uyanmamak istiyorum. 7’den önce çok erken! Çocuklardan biri uyusa diğeri sanki sırf inadından altıda kalkıyor.

– Kendi kendime uyanabilsem, uyandırılmasam kaçta uyandığım da çok fark etmez aslında. O yüzden mümkünse sabahları uyandırılmak değil, kendi kendime uyanmak istiyorum. Uyandırıldığımda başka, kendim uyandığımda başka biri insan olarak kalkıyorum çünkü.

– Sabahları kendime ayırdığım nadir anlardan biri olan yaklaşık 15 dakikalık sürede tuvalette rahatsız edilmemek istiyorum. Deniz’in elinde lego parçasıyla “Anne bunu yapar mısııııın?” diye kapıyı lank diye açmamasını, babasının “ne zaman çıkacaksın?” diye beni taciz etmemesini istiyorum.

– Haftada bir gece, sadece bir gece, Cuma akşamları Hanım’ın Çiftliği’ni seyretmek istiyorum. Yıllar öncesinin Adana’sını seyretmek, vırrik, soyka gibi Adanaca lafları duymak hoşuma gidiyor. O saatlere maçlar denk gelmesin, çocuklar yatmış olsun, ben de huşu içinde yegâne dizimi seyredeyim istiyorum.

– Düzenli manikür-pedikür yaptırmak zorunda değilim. Uzun, bakımlı tırnaklarım olmasa da olur (zaten klavyeye çat çut çarpıyor, gıcık oluyorum). Ancak arada bir kendim için vakit ayırabilmek adına kuaföre gitmek fena olmaz. Bakımsız görünmemek için günde toplam 30 dakikayı kendime ayırabilmek istiyorum.

– Eskiden sekiz saatten bir dakika az uyusam kimyam bozulurdu. Artık öyle mi, ya? Gecede beş saat kesintisiz uyumak istiyorum. Beşe tamamlayınca daha çekilir bir insan oluyorum.

– Pazar sabahları dokuza kadar uyumak, uyumasam bile kocamla yatakta keyif yapmak istiyorum. Sekiz de olur aslında. Birkaç hafta önce her nasılsa öyle oldu. Çocukların her ikisini de yardımcımız salonda oyalamış saat dokuza kadar. Hala tadı damağımda.

– Yine Pazar günleri kahvaltıdan sonra rahatsız edilmeden gazete okuyabilmek istiyorum. Annemle babam yaparlardı. Annem TRT 3’ü açar, klasik müzik eşliğinde koltuklarında sessiz sakin gazete okur, beğendikleri yazıları birbirleriyle paylaşırlardı. Bu kadar net hatırladığıma göre aklımın erdiği bir yaştaydım, demek ki benim bunu yapabilmeme daha çok var.

– Bir süre daha baş başa tatil yapmasak olur. Ama haftada bir kocamla, sevdiğim adamla başbaşa vakit geçirmek, o vakitte de çocuklar olmadan önceki halimizi hatırlamak istiyorum. Sinema olabilir, yemek olabilir, yürüyüş bile olabilir. Ne olduğu önemli değil, olsun yeter.

Çok şey istemiyorum.

Yoksa istiyor muyum?