Kadının yeri… neresi?

Kadının yeri, evi mi? İşi mi?

“Çocuk da yaparım, kariyer de” söylemi zorlama mı?

Etrafımda hali vakti yerinde olan (hali vakti yerinde=tek maaşla geçinme gücü olan) ailelerdeki annelerin çok büyük bir çoğunluğu çalışma hayatını ya bırakıyor, ya ara veriyor.

Öyle bolluk içinde yaşamasalar da, GEÇİNEBİLECEK durumda olmalarını yeterli bularak çocuklarına ve evlerine daha çok vakit ayırmak istediklerine karar veriyorlar. (Ki benim de düşüncem buydu.)

Pes ettim

Yaklaşık dört sene süren “çocuk da yaparım, kariyer de yemek de” misyonumun sonuna geldim.

“Hala Amerika’da yaşıyor olsaydık yardımcımız mı olacaktı? Kendi işimi kendim yaparım, mersi” pozlarım yerini “Tanrım, Yarabbim, birisi bir salata yapsa da yeşillik yesek” ya da “Derin’i birinin kucağına verebilsem de bir duşa girip çıkabilsem” yalvarmalarına bıraktı.

Pes ettim.

Anneler köpük banyosu yapmayı çocuklarına tercih ediyor!

Vallahi ben demedim bunu… İşte, burada yazıyor.

Gerek çalışmayan, gerekse çalışan 700 tane anneye sormuşlar: “Sizi gerçekten mutlu eden şey nedir?” Cevap: YALNIZ KALMAK!

Yani yanıt “Çocuğum” değil.

“Sizi mutlu eden şeylerin başında ne geliyor?” sorusuna verilen yanıtların dağılımı şöyleymiş:

Annelik dünyanın en güzel tecrübesi… mi?

Elif ve Deniz, geçen yaz Bodrum'da

Bilmem ki…

Dünyada her tecrübeyi tatmadım, o yüzden böyle bir genelleme yapmam doğru olmaz. Örneğin, Tibet’te Budist rahiplerin arasına karışmadım. Ya da Afrika köylerinde Habitat gönüllüsü olarak evler yapmadım.

O kadar aşırıya kaçmayalım. Türkiye’de Ağrı Dağı’na tırmanmadım. Heyhat, daha Güney Doğu Anadolu’yu bile gezmedim.

Bunalım halleri…

Galiba bana yine geldiler bu ara…

Bir bunaldım.

Tavana vuran hamilelik hormonlarının da çok faydası olduğu söylenemez.

Sabahtan beri hüngür şakır ağlıyorum. Gözlerim şişti, eve alışveriş yapmam lazım, dışarı çıksam esnaf “Abla, hayırdır?” diye telaşlanacak.

Yaşasın okul!

Okul başlıyor!

“Yaz tatilini yaşasın çocuk, bu yaşta sürekli okul, okul olmasın” diye Deniz’i yaz okuluna göndermemeye karar verdiğimiz ve -bence- çok da hayırlı olmayan bir süreci nihayet atlatmış bulunuyoruz.

YAŞASIN, DENİZ’İN OKULU BAŞLADI!!!

Artık haftanın 5 yarım günü okulda olacak Deniz oğlum. Şu satırları yazdığım sırada bile onu özlüyorum, ama özlemeyi özledim. Biraz ayrılık herkese lazım.

Her ne kadar okula her bıraktığımda sanki onu yetiştirme yurduna terk ediyormuşumcasına ağlasa da bu timsah gözyaşlarının ben -biraz da yutkunarak- arkamı dönüp yürümeye başladığım anda bittiğini biliyorum.

Kendim ettim, kendim buldum.

Hadi bakalım Blogcu Anne. Sen misin tatil isterim, isterim de isterim diye tutturan? Al sana tatilin alası. Kocayı bırak, oğlanı kayınvalideye sat, git New York sokaklarında bir hafta gez.

-o-

Amerika’ya her sene iş-güç için bir-iki kere gidiyoruz. Yine gidişimiz söz konusu oldu, ancak bu sefer Deniz’in Babası’nın buradaki işlerini ayarlamaktı, domuz gribiydi, yaz tatiliydi, bilet yoktu derken eylülü ettik.

Deniz’in okulu başlayacağından onu Nunu‘ya bırakalım, hemencecik gidip dönelim dedik.

Deniz’in Babası Miami’de iş-güçle meşgul olacağından, benim de Miami’yle yıldızım pek barışmadığından (Estetikli meme görmenin de bir sınırı var, değil mi? Belirli bir sayıdan sonra baygınlık geliyor insana!) ben ekstra uçuşu yapmayıp, New York’taki kuzenimizde konaklayacağım. Kuzenim gündüzleri çalışacağı için ancak akşamları bana vakit ayırabileceğinden gündüz tek başıma takılacağım.

15 adımda doğum sonrası kilolardan kurtulmanın yolları…

Bırakın anne-çocuk dergilerindeki “Doğumdan sonra kilo vermenin yolları” başlıklı makaleleri…

Boş verin gazetelerdeki “Falanca ünlü filanca diyeti sayesinde bebekten sonra kilolarını şu kadar zamanda verdi!” türünden yazıları…

Doğum sonrası kilolar böyle verilir:

1. Öncelikle hamilelik sırasında yediğiniz içtiğinize pek dikkat edilmez. “Amaaan, kaç kere hamile olacağım sanki! Gelsin Nutella’lar, gitsin üzümler!” şeklinde beslenilir.
2. Böylece hamilelik sırasında gereğinin üstünde kilo alınır.
3. Bu gereğinden fazla alınan kilo (senelerce Amerika’daki fast food kültürüne yenik düşmenin sonucunda) önceden vücutta fazladan bulunan kilolara bir güzel eklenir.

Nerede kalmıştık?

Birkaç günlüğüne de olsa hayatın rutininden uzaklaşıp mola vermek ne iyi geliyor insana… Her Çalışmayan Anne (ve de Çalışan Anne) bunu yapabilse ne iyi olur.

Oh be! Deniz, güneş, kitap, uyku… Kendime geldim.

Şimdi kaldığım yerden devam edebilirim.

“Deniz’ciğim! Lütfen Paphia’nın kuyruğunu çekme…”

Yıllık izin

Amerika’dayken sivil toplum örgütlerinde çalışmanın başkalarına iyilik yapmanın verdiği tatmin hissinin yanı sıra bir yan avantajı da yıllık izin konusunda rahat olmalarıydı. Hele son çalıştığım vakıfta, Noel-yılbaşı arasındaki tatil haftasıyla birlikte, yılda toplam dört haftalık iznim oluyordu, ki Amerika koşullarında bile görülmemiş bir şeydi…

Senede dört haftalık izin Türkiye koşullarında biraz aşırı kaçsa bile, her işveren yılda iki hafta çalışanlarına ister aileleriyle vakit geçirmeleri, ister gezip tozmaları, kısacası yılın geri kalan 50 haftasında yapamadıkları ve yapmak istedikleri ne varsa yapabilmeleri için izin veriyor.

Benim gibi zamanlarının tümünü çocuklarına bakarak geçiren “Çalışmayan Anneler”in yıllık izinleri konusunda İş Kanunu’nda ciddi bir boşluk olduğunu düşünüyorum. Nitekim 4857 sayılı İş Kanunu’nun Yıllık Ücretli İzin Hakkı ve İzin Süreleri’ni düzenleyen 53. maddesinde Çalışmayan Anne’lere yönelik tek kelime edilmiyor.

Neyse ki şanslıyım… Kız kardeşim tatile giderken “Çok yoruldun, sen de git” diyen bir eşim, yokluğumda babaannesinde vakit geçirmeye can atan bir oğlum (aynı zamanda işverenim) ve oğluma bakmaktan zevk alan birer kayınvalidem ve kayınpederim var.

Her ne kadar Deniz son dakika golü atmaya çalışarak ben gitmeden bir gün önce ateşlenmiş ve “Bu gitmemem için bir işaret mi?” düşüncesine kapılmama sebep olmuş olsa da, yukarıda saydığım sebepleri (ve anne arkadaşlarımdan aldığım “Gitmelisin!” türünden destek mesajlarını) bir başka işaret sayarak yola koyuluyorum.

Bugünden itibaren yıllık (daha doğrusu iki buçuk yıllık) iznimi, 3 gün bile olsa, kullanarak kendimi Bodrum’un serin sularına ve eğlence hayatına bırakıyorum.

İş Kanunu’nu hazırlayanlar çatlasın.