Annemometre

Annemometre diye bir cihaz olsaydı… Bir kadının “ne kadar anne” olduğunu ölçen…

Neyle ölçerdi anneliği?

Doğum şekliyle mi? Bir arkadaşım ikinci bebeğini doğurdu birkaç gün önce. Randevulu, planlı sezaryenle. Tam da benim “randevulu sezaryen tu kakadır” dediğim şekliyle. N’oldu? O arkadaşım benden daha mı az anne oldu?

Bebeğini ne kadar süreyle emzirdiğinle, ya da emzirip emzirmediğinle mi? Al işte, Tanya. Kendi sözleriyle “emzirmenin antipatik, anti işlevsel ve anneye eziyet, bebeğe eziyet bir hadise olduğuna karar verip” sütünü pompayla sağmak suretiyle altı ay boyunca bebeğine sadece anne sütü veren bir anne.

Onun anneliği, emzirmenin dünyanın en muhteşem deneyimi olduğunu düşünen, çocuğunu üç buçuk yaşına kadar emziren bir anneden daha mı az geçerli?

Çalışıp çalışmadığın gerçeğiyle mi? Çalışmama lüksü olsa da “evde çocuk bakmak bana göre değil” deyip, bakıcı tutup işe dönmesi bir kadını daha az anne yapar mı? Ya da işe giderken kahrolan annelerin anneliği sayılmaz mı?

Çocuğunla “kaliteli zaman” geçirip geçirmediğinle, ona televizyon seyrettirip seyrettirmediğinle, ona yabancı dil öğretip öğretmediğinle mi?

Ona formül mama verip vermediğinle, alışverişini organik yapıp yapmadığınla, kavanoz mama almayıp yemeğini kendin pişirip pişirmediğinle mi?

…

Doğum yöntemleri, emzirme teknikleri, çalışan anne, organik gıda, GDO’lu mama, televizyon, bilgisayar, playstation, Ben 10, özel okul, sling, günlük süt, doğum sonrası depresyon, cep telefonu, geriye dönük oto koltuğu, hamilelik yogası, iyi anaokulu, zeka geliştirici oyuncaklar, iki yaş sendromu, üç yaş krizi, yabancı dil, oyun grubu, … Bütün bunlar günümüz anneliğinin hediyesi bizlere.

Annelik çok yorucu oluyor bazen. Fiziksel yorgunluktan bahsetmiyorum. Öyle çok bilgi ve onun on katı kadar da bilgi kirliliği var ki her yerde. An geliyor beynimdekileri silmek, öğrendiklerimi unutmak istiyorum.

Kendi adıma konuşuyorum, ama eminim başkaları için de böyledir bu.

Bundan yıllar öncesinde anne olmak istiyorum bazen. Bu kadar çok seçeneğin olmadığı, temel yaşam prensibinin “böyle gelmiş böyle gider” olduğu zamanlara dönmek istiyorum.

Bebeklerin kundaklandığı, çocukların arabada karpuz gibi taşındığı, zeka geliştirici oyuncakların olmadığı, bırakın evlerde bilgisayar olmasını, insanların şehirler arası telefon görüşmesi yapmak için postanede sıra bekledikleri zamanlarda yaşamak istiyorum.

Özel okul diye bir kavramın olmadığı, seçme şansı olmadan devlet okulunda 60 kişilik sınıflarda okunduğu, ücretli oyun gruplarının duyulmadığı, oyun deyince akla seksek, istop, saklambaç gibi şeylerin geldiği günlere geri dönmek istiyorum.

“Çocuğuma cinsel organını penis mi, pipi diye mi öğretmeliğim?” diye bir sorunun abuk kaçtığı, iki yaş sendromunun bilinmediği, yiyeceklerin içindeki mineral ve vitamin ayrışımının bir anlama gelmediği zamanlarda annelik yapmak istiyorum.

Ben iki çocukla hafta sonunu yalnız geçirmeyi bir halt zannederken, babaannemin birbiri ardına altı çocuk doğurup büyüttüğü günlerde yaşamak istiyorum.

Annelerin bazen bilerek, bazen bilmeyerek birbirleriyle, ama en çok da kendileriyle yarıştıkları şu günlerde adeta bir Annemometre cihazında değerlendiriliyormuş hissinden kurtulmak, daha fazlasını, en iyisini yapmaya çalışmaktan vazgeçmek, bu kadar çok bilmemek, bildiklerimi unutmak, sadece anne olmak istiyorum.