Huzur çok uzakta değil aslında

Huzuru çok da uzakta aramamak lazım bazen. Peşinden gittiğimiz şey yanı başımızda olabiliyor aslında.

Tatili yarıda kesip döndük diye hayıflanıyordum. Hoş, Pazartesi dönmeseydik en geç bugün dönecektik ya… Ama planımız dışında işleyince olaylar, hele de çocuklar hastalanınca canımız sıkılmıştı istemeden.

Dünden beri ailecek evin içindeyiz. Paphia’yı gezdirmek, ekmek almak, Derin’i parka indirmek dışında adım atmadık dışarı. Meğer ne çok özlemişiz evin içinde olmayı. Ailecek plansız, programsız, okula, işe, sinemaya yetişmeye çalışmadan, evin içinde hiçbir şey yapmamayı.

Ara sıra çocuklar fıttırıyor. Özellikle de Deniz’e evin dar geldiği oluyor. Hele de ateşlenince, ateşi düştükten sonra bir enerji patlaması yaşıyor. Doğan’la paslaşıyor, paylaşıyoruz.

İki gündür kıyak geçiyoruz Deniz’e. Kendi sözleriyle “çok çok biraz hasta olduğu için” yemeğini televizyonun karşısında yedi. Star Wars filmleriyle resmen tanıştı artık. Yoda’yı yarasaya benzetti, Darth Vader’in maskesini kaldırınca içinden Anakin’in çıkacağını düşünüyor.

Legoyla oynuyoruz. Çocuk sahibi olmanın en keyifli yanlarından biri herhalde bu oyuncak oynama işi. Benim zamanımda Lego yoktu, kız kardeşim büyürken halamlar Almanya’dan getirdiydi de öyle tanıştıydım. İşte şimdi o zamanların acısını çıkarırcasına oynuyorum Legolarla.

Manava gittik Deniz’le. Sitenin hemen arkasındaki mahalle manavına gidiyoruz genelde. Adam bana kolonya, Deniz’e şeker ikram edince ikimiz de şaşırdık önce. Uzun zamandır kimse kolonya ikram etmemişti bana. Kokusunu bile unutmuşum neredeyse.

Derin ayrı bir alem. Emeklemesine ramak kaldı. Sözüm ona hareketsiz, ama koyduğun yerde durmuyor. Deniz’in eski oyuncaklarını çıkarıp serdim önüne. Ama gözü Deniz’in diğer oyuncaklarında. Deniz bir yandan onu oynatmaya çalışırken, bir yandan da paylaşamamaya başlıyor. İkisini seyretmek çok zevkli. Derin, ah Derin, ısırmalık oldu. Babası kucağına alınca öpmeden duramadığını söylüyor. “Hastalık bu ya” diyor. “Çekirdek çitletmek gibi.”

Yemekten sonra Derin’i babası uyuttu. Üç dakika sürmedi uyuması. Bana mı yapıyor kerata, anlamıyorum. Ben uyutmaya çalışınca dakikalarca sürünüyoruz. Sonrasında sırt ağrısından duramıyorum.

Deniz’le yatmadan önce 45 dakika kadar kitap okuduk. Odaya erken gidip uykuya yetişmeye çalışmak zorunda olmamak ne güzel. Baba evde olunca her şeyi vakitli yapabiliyoruz. Yemek gecikmeyince uyku da gecikmiyor.

Yattı çocuklar. Ortalık bize kaldı. Ev sessiz. Ev huzurlu.

Camdan dışarı bakıyorum. Site bomboş. Karşı blokta bir ışık. Yan blokta iki ışık. Bir de biz. O kadar.

Kimsecikler yok. Sadece İstanbul’da değil, sanal dünyada da. Facebook sessiz, bloglar kimsesiz.

Böyle yazmak da bir başka keyifliymiş. Hani herkes şehir dışına çıkınca sokaklarda gezmenin ayrı bir keyfi olur ya… İşte şimdi sadece blog değil, sanki tüm internet bana kalmış, sadece kendime yazıyormuşum, web sitelerinde bir tek ben geziniyormuşum gibi geliyor.

Öyle olmadığını bilsem de, öyleymiş gibi düşünmek tuhaf bir huzur veriyor.