Nurten ve Elif’in Hikâyesi

Nurten ve Elif’in Hikâyesi, 15 Ağustos 1976, Mersin

1976’nın Ağustos 14’ü gecesi. Anneannen ve babanla birlikte TRT’deki Alkatraz Kuşçusu’nu izliyoruz. Ben üçlü kanepeye uzanmışım, ama sen oldukça hareketlisin. Hep birlikte hem seni, hem filmi izliyoruz. Tam olarak hatırlamıyorum ama o gün doktorla ilgili bir şeyler olmuştu. Ya gidip bulamadık, ya da gitmedik sanırım. Pazartesi kontrole gidilecek bu durumda.

Senin hareketine rağmen babanla ben rahatız. Ama anneannen biraz huzursuz. Öyle ya, Bursa’dan hazırlıklar için gelmiş ama daha sepetin bile tamamlanamamış. Hani o zamanlar annelerin duvaklarından cibinlik yapılan sepetin… Her ne kadar kuzeninin duasının (“bebek benim doğum günümde doğsun!”) tutma ihtimali varsa da beklenmiyorsun henüz. Sonradan anladık ki çok içten söylemiş teyzesinin kızının onunla aynı günde doğma isteğini. Zavallı anneannen de korkuyla azarlamıştı onu, “Sus! Çocuğu erken mi doğurtacaksın?!” diye…

Babana ve bana tüm hareketliliğin normal gelirken (çünkü elimizde İhsan Doğramacı’nın bebek ve anne ile ilgili kitabı vardı!), anneannen yavaştan bizi tedirgin etmeye başlamıştı.

O gün her hafta sonu yaptığımız gibi babaannenin yanına yaylaya çıkmamıştık. Tüm ailenin kullandığı bir araba vardı, iş için şehir dışında olan büyükbabanla birlikte… Zaten son zamanlarda her yaylaya çıkışımda “sen hala bu halinle buralarda mısın?” diye azarlanıyordum. Ama gitmeyince de bazen kızıyorlardı bize “sizi özlüyoruz” diye…

Aman Tanrım! İyi ki o hafta sonu çıkılmamış yaylaya… O telaşla araba bulunacak ve o yollardan kıvrım kıvrım aşağıya inilecek, ayrıca da tüm aile ile birlikte!

Neyse ki her şey gönlümüzce oldu. Ama sabaha karşı sancılar sıklaşınca biz hala kitap karıştırırken anneannenin “Haydi artık” şeklindeki uyarısıyla zavallı baban ev terlikleriyle taksi bulmak için uzun bir yol koştu. Ayaklarının su topladığını sonradan anladık.

Cinsiyetini bilemiyorduk tabii ki. Hamileliğim boyunca doktor garip bir aleti karnıma dayar ve kalp atışlarını dinlerdi. Ne ultrason, ne başka imkanlar… Fotoğraf desen doğumdan sonra çekilirse ne ala…

Üstümde ev geceliğim ve anneannenin önceden hazırladığı bavulla taksiye atladık. Sanırım sabahın dördü falandı. Hastanenin merdivenlerinden çıkarken bir şeyler oldu bana. Meğer su gelmiş. İkinci kata kadar yürüyerek çıktık ve minicik doğum odasına alındım. Yalnızca ben, doktor, ve her kız bebeğe ismini koyduran Jülide Hemşire… Hiçbir konuda, hiçbir bilgimiz yoktu o zamanlar bizim. Ne nefes alıp verme, ne de başka konularda. Verilen komutlara uymaya çalışıyorduk.

Mersin’in sıcağında küçücük bir oda… Yattığım yerin tam karşısında komşular tarafından görülebileceğimden korktuğum bir pencere… Arada sırada yalnız kaldığımda sağ tarafımda yer alan, darmadağınık saçlarımı ve korkmuş yüzümü camında yansıtan ilaç dolabı…

Ne elimi tutan ne de moral veren bir yakınım var yanımda… Şimdi düşünüyorum da, niye izin verilmezdi o zamanlar? Gerçi bize de utanma duygusu pek güzel işlenmişti. Koca doğuma girmez, anneden de utanılır. Ne saçma…

Bir ara kayınvalidem evde doğum yapabileceğimi söylemişti. Hiç yanaşmadım bu fikre. Kalabalıktan çekinmiştim. Şimdi bu konuya daha farklı bakabilirim. Doğumun doğal bir olay olduğunu kabul ettikten sonra niye olmasın?

Odaya giren bir hemşire “Aaa, ayaklara bakın!” diyinceye kadar senin ters geldiğini anlamamıştım. Karnıma deli gibi bastırıp bana yardımcı olmaya çalışıyorlardı devamlı. Doktorum hemen azarladı hemşireyi. “Ne ayağı, görmüyor musun, başı o!” diyerek… Ama bir güçle asıldığım koltuktan başımı kaldırdığımda iki minik ayağın sallandığını gördüm. Doktor ter içinde uğraşıyordu. Sanırım korkudan gele bir güçle çabaladım ve sen doğdun. Herhalde rahmetli olmuştur Doktor Mustafa Bey. Halana anlattığımda olayı, doktorun çok zor bir iş başarmış olduğunu söylemişti.

Popona bir şaplak yemiştin çığlığını duyabilmemiz için. Benim sorum da “parmakları tamam mı?” olmuştu nedense… Ne göğsüme kondun, ne de doğru dürüst seni görebildim. Hazırlayıp dışarı aldılar seni…

Doğum sırasında sesimin ne kadar çıktığını hiç hatırlamıyorum, ama çok az olasılıkla rastlanan plasentanın düşmemesi olayı beni çok yordu. Doğumun üzerine bir de kürete ettiler orada, her nedense bayıltmadan üstelik.

Sonuçta odaya çıkmış ve ziyarete gelenlerle konuşuyorduk. Öyle miniciktin ki, yapışmış olan kulağın bile beni korkutmuştu. Onu bile elleyememiştim ve odadakilerden biri düzeltti kulağını.

Daha sonra tamamlanan sepetin ve Mersin’in sıcağından yaylaya kaçış…. Bir odada bir bebek ve abartmıyorum onlarca kişi… Ağladığında insanlar birbirinin üstünden atlayarak sana ulaşırlardı. Ne güzelmiş o beraberlik meğer… Yaz da olsa kaynar içildi yaylada. Sonra çok yakın olan diğer arkadaşların doğumları, yine kaynar…

İyi ki doğdun bebeğim. Ne güzel günler yaşattın bize. İyi ki varsın. Eminim sen çok daha güzel anlatacaksın duygularını… Darısı senden böyle anıların istenmesine…

***

Yukarıdaki hikâye, bundan tam 34 sene önce bugün, yine bir Pazar günü, Mersin Akdeniz Hastanesi’nde gerçekleşti. Tahmin edeceğiniz gibi, taraflardan biri annem, diğeri de ben.

Annemin bahsini ettiği “aile”, babaannem-büyükbabam, babamın beş kardeşinden oluşan, aynı zamanda teyzeler ve onların çocuklarını da içeren oldukça kalabalık bir sülale. Ben de bu kalabalık ailenin ilk torunuyum. Dolayısıyla doğumum heyecanla bekleniyormuş.

Bundan 34 sene öncesinin koşulları bugüne göre çok farklıymış tabii. Mersin’de öyle her ailede, hele de birden fazla araba olmazmış. Yazın “yaylaya çıkma” kültürü yerleşik bir şeymiş. İnsanlar Mersin’in yapış yapış sıcağından kaçmak için yol mol dinlemez, Toros’lardaki yaylalara rağbet ederlermiş. Benim de aklımın erdiği zamana kadar her yaz Gözne’ye çıkardık biz.

Sadece fiziki ve maddi koşullar değil, doğum konusundaki farkındalık seviyesi de bambaşkaymış o yıllarda. Doğum, doğummuş. Normali, anormali yokmuş. Kocanın doğuma girmesi, annenin saçını okşaması söz konusu değilmiş. Sadece o değil, doğum dersleri, alternatif doğum yöntemleri, epidural de yokmuş. Annem, özellikle de benim doğumlarıma girdikten sonra, kendi zamanındaki doğumların çok daha zor olduğunu, gebenin söz hakkı olmadığını, bir başına odaya terk edildiğini söyler. Şimdi olsa kendinin de farklı tercihler yapabileceğini anlatır, yukarıda da belirttiği gibi…

Annem bana doğumumu hep anlatırdı. Üç hafta erken olmasına rağmen kuzenimin istediği gibi onun doğum gününde geldiğimi, annemlere o zamanın popüler filmi Alkatraz Kuşçu’sunu rahat seyrettirmediğimi, babamın terlikleriyle sokakta nasıl koştuğunu ve tabii ki bir de ters geldiğimi bilirdim. Plasentanın düşmemesinin anneme çok sıkıntı verdiğini de… Kendim doğuma hazırlanırken korktuğum şeylerin başında geliyordu bu olay. Neyse ki yaşamadım.

Annemden bu sene hediye olarak hikâyemizi yazmasını istedim. O da 34 sene öncesinin detaylarını hatırlayabildiği kadarıyla, bana yönelik yazmış. Ben de onun yazdığı gibi aktardım.

Evet, bugün benim doğum günüm… 34 yaşındayım bugün.

—

Paylaşın: